Δίδαξα αυτό το μάθημα στην αρχή στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης και πολύ αργότερα στο Τμήμα Μουσικής της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στο Κρατικό Ωδείο δίδασκα στο γ΄ έτος του “Ειδικού Αρμονίας”. Στο Πανεπιστήμιο δίδασκα σε φοιτητές οι οποίοι είχαν ήδη διδαχθεί το μάθημα σε ωδεία και είχαν εξετασθεί σε αυτό στις εισαγωγικές τους εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Για αυτόν τον λόγο στα δύο εξάμηνα του μαθήματος δίδασκα θέματα τα οποία, κατά κανόνα, δεν είχαν διδαχθεί στα ωδεία π.χ. για την χρήση των συνηχήσεων κατά την πρώτη ομοφωνική περίοδο (περ. 1580 – 1670) σε έργα γραμμένα σε τρόπους και για τη σημειογραφία της Λειτουργικής Αρμονίας.

Από τον Πρόλογο των σημειώσεων που έγραψα για το μάθημα στο Πανεπιστήμιο

Η πρώτη ομοφωνική περίδος ( περ. 1580-1670)

Η εποχή της Αναγέννησης ( 15^ος και 16^ος αιώνες) χαρακτηρίζεται στη μουσική ιστορία ως «πολυφωνική περίοδος». Το κύριο χαρακτηριστικό των συνθέσων της εποχής αυτής, είναι η χρήση της αντιστικτικής τεχνικής. Στα θρησκευτικά και κοσμικά έργα, όμως, της πολυφωνικής περιόδου, αρκετές φορές συναντάμε και τη χρήση κάθετης, ομοφωνικής γραφής, όπου όλες οι φωνές προχωρούν ταυτόχρονα με ίδιες ρυθμικές αξίες. Τα ομοφωνικά αυτά μέρη έργων – μερικές φορές ολοκληρωμένες συνθέσεις – προαναγγέλουν την έναρξη της ομοφωνικής περιόδου της μουσικής ιστορίας και η  οποία ιστορικά τοποθετείται κατά το 1600. Η συνθετική σκέψη είναι, τώρα, κυρίως κάθετη και όχι οριζόντια όπως στην εποχή της αναγεννησιακής πολυφωνίας. Οι συνθέτες δεν έχουν ως κύριο μέλημά τους τον οριζόντιο μελωδικό συνδυασμό των φωνών, αλλά «επενδύουν» μια μελωδική γραμμή κάθετα με συγχορδίες……………………………….